Yazarın ilk yazmaya başladığı romanıdır. Özgün adı "The Catcher in the Rye" olan roman 1951 yılında yayınlanmıştır. Türkiye'de önce 1967 yılında Fransızca'da "L'Attrape-cœurs" adıyla yapılan basımından Adnan Benk tarafından çevrilmiş ve önce Cem Yayınevi, ardından da Can Yayınları tarafından "Gönülçelen" adıyla yayınlanmıştır. Kitap daha sonra YKY tarafından, Coşkun Yerli'nin çevirisiyle basılmıştır. Roman Holden Caulfield adındaki lise öğrencisinin üç gününü ilk ağızdan anlatmaktadır. Çok fazla argo sözcük ve küfür kullanan Holden'ın okuduğu Pencey Prep'ten Noel'den (tahminen 1949) hemen önce kovulmasıyla başlayan romanda bu üç günlük süre içinde yaşadıkları ve bu arada da o güne kadar yaşadıkları dile getirilir. Daha önce, iki okuldan daha kovulmuştur ve bu sefer ailesiyle yüzleşmemek için eve gitmek istemez. İlk önce eski tarih hocası Mr. Spencer'ı ziyaret eder. Canını sıkan hocasından kurtulan Caulfield, yurda döner fakat orada da başta yakışıklı ve atletik Stradlater olmak üzere yurt arkadaşlarıyla kapışır ve orayı da küfürler savurarak terk eder. New York'ta içmiş şekilde gezmeye başlayan Caulfield, tanıdıklarıyla rastlaşır. Sürekli olarak etrafındaki her insanın "samimiyetsiz/yapmacık (phony)" olduğunu söyleyen Caulfield sonunda bir otele çekilir ve bekaretini kaybetmek için bir kadın satıcısıyla kız konusunda anlaşır. Odasına yaşıtı olduğunu tahmin ettiği bir kız gelir, fakat nedense sevişmek istemeyen Holden yüzünden işler yolunda gitmez ve kadın satıcısı fazladan 5 $ daha alır. Holden daha sonra eski kız arkadaşlarından Sally Hayes ile çıkmaya karar verir ve onu arar. Beraber tiyatroya ve buz pateni yapmaya giderler. Sonunda dayanamayan Caulfield kıza hakaret eder. Sally kaçtıktan sonra Caulfield bunalmış bir şekilde, ailesine çaktırmadan kız kardeşi Phoebe`yi görmek için eve gider. Küçük kız kardeşi ona Noel için biriktirdiği parayi verir. Caulfield ailesi geldiği anda evden kaçar. Kitabın sonlarına doğru, Holden güvendiği tek hoca olan Mr. Antolini'nin evine gider. Hocası ona geleceği için mantıklı ve yararlı öğütler verir. Uyumaya başlayan Caulfield gözlerini açtığında hocasının onun alnını okşadığını görür. Neden bunu yaptığı kitapta tam açıklanmasa da, Holden bunu hocasının eşcinsel eğilimlerine yorar. Evden kaçan Holden, bir tren istasyonunda uyuyakalır. Sabah kalktığında da, Batı`ya doğru otostop çekip gitmeyi kafasına koymuştur. Tanıdığı bütün insanlardan kaçıp vardığı yerde sağır taklidi yaparak bambaşka bir hayat sürecektir. Fakat önce bitirilmesi gereken bir iş vardır, kız kardeşinin parasını geri vermek.
Holden, Phoebe'nin okuluna gider ve sekretere kız kardeşini öğle teneffüsünde okulun yakınındaki müzede beklediğine dair bir not bırakır. Phoebe, Holden'ın yanına vardığında elbiselerle dolu bir bavul taşımaktadır. Niyeti bellidir: Ağabeyiyle birlikte gitmek. Holden bu isteğini sertçe reddeder. Kız kardeşine kötü örnek olduğunu düşünmeye başlamıştır artık. Phoebe ona küser ve Holden gitmekten vazgeçtiğini söyler, kız kardeşini sehir parkina götürür. Atlı karıncaya binen Phoebe, Holden'ı neredeyse ağlatacak kadar mutlu eder. Holden Caulfield'ın hikâyeyi anlatması burada bitiyor. Günümüze dönerek olaylardan sonra hastalandığını, şu anda bir psikaytrist ile görüştüğünü ve sonbaharda okula gideceğinden bahsederek kitabı sonlandırıyor.

Biyografisi:
Tam adıyla Jerome David Salinger 1 Ocak 1919'da New York'ta doğmuştur. Atlantic, Iowa doğumlu annesi Marie (Jillich), İskoç, Alman ve İrlanda kökenliydi. Baba tarafından dedesi olan Litvanya doğumlu Simon, Louisville, Kentucky'deki Adath Jeshurun cemaatinde hahamlık yapmıştı. Yazarın babası Sol Salinger, koşer peynir satıcısıydı. Salinger'ın annesi ismini Miriam olarak değiştirmiş ve Museviolmuştu. Yazar, annesinin Musevi asıllı olmadığını, Bar Mitsva töreninden hemen sonra öğrendi. Salinger'ın tek kardeşi ablası Dorris'tir. (1911–2001)
Küçük Salinger, Manhattan'ın Batı Yakası'nda devlet okullarına devam etti. Ailesi 1932'de Park Avenue'ya taşınınca, Manhattan'daki bir özel okul olan McBurney School'a yazıldı. Bir Musevi olarak bu yeni okulunda uyum sorunları yaşayan Salinger, David yerine dinî kökenini daha az vurgulayan Jerry ismini kullanmaya başladı. Aile içinde ise Sonny ismi kullanılıyordu. McBurney'de Salinger okçuluk takımının yöneticiliğini yaptı, okul gazetesinde yazılar yazdı ve bazı tiyatro oyunlarında rol aldı. Oynadığı birçok oyunda "doğuştan drama yeteneğini gösterdi", ancak babası J. D.'nin aktör olması fikrine karşı çıktı. Salinger iyi bir öğrenci değildi, derslerinden kaldığı için sonunda okuldan atıldı. Ailesi tarafından Wayne, Pensilvanya'daki Valley Forge Military Academy and College'a yazdırıldı ve buradan 1936'da mezun oldu. McBurney'de okul gazetesinde yazılar yazmıştı ancak Valley Forge'da, "[geceleri] örtülerin altında bir fener yardımıyla" öyküler yazmaya başladı. Ayrıca sınıfının yıllığı olan Cross Sabres'ın edebî editörlüğünü yaptı. Okulda, şarkı kulübü, havacılık kulübü, Fransızca kulübü ve astsubaylar kulübüne katıldı. 1936'da New York Üniversitesi'nde ilk yılına başladı. Burada engelli eğitimi konusunda öğrenim görmeyi düşünüyordu ancak ertesi ilkbaharda okuldan ayrıldı. Takip eden sonbaharda babası Salinger'ın et ithalatı işini öğrenmesini istedi ve yazar Viyana'da bir şirkette çalışmak üzere Avusturya'ya gitti.
Yazar Avusturya'yı, 12 Mart 1938'deki Nazi ilhakından bir ay önce terk ederek ABD'ye döndü. 1938 sonbaharında Collegeville, Pensilvanya'daki Ursinus College'a kayıt oldu ancak bir dönem sonra okulu bıraktı. 1939'da Salinger, uzun süredir Story dergisinin editörlüğü yapmakta olan Whit Burnett'ın Columbia Üniversitesi'nde yazarlık dersleri verdiği akşam kursuna devam etti. Burnett'a göre Salinger, kursun ikinci döneminin son birkaç haftasına kadar kendini göstermedi ama o sıralar "birden canlandı" ve üç öykü birden tamamladı. Burnett Salinger'a öykülerinin maharetli ve başarılı olduğunu söyleyerek amaçsız gençler hakkındaki Gençler öyküsünü Story'de yayımlamayı kabul etti. Salinger'ın ilk eseri olan bu öykü derginin Mart-Nisan 1940 sayısında yayımlandı. Burnett Salinger'ın mentoru oldu ve ikili yıllarca yazıştılar.
1941'de Salinger, oyun yazarı Eugene O'Neill'in kızı Oona O'Neill ile çıkmaya başladı. Genç kız çok kendiyle ilgiliydi ve Salinger'a göre "Küçük Oona çaresizce küçük Oona'ya aşık" idi, ancak yazar kızı sık sık aradı ve ona uzun mektuplar yazdı. İlişkileri Oona'nın Charlie Chaplin ile görüşmeye başlamasına kadar sürdü ve genç kadın daha sonra ünlü aktörle evlendi. 1941'in sonlarında Salinger kısa bir süre, Karayiplere giden bir yolcu gemisinde aktivite yönetmeni ve oyuncu olarak çalıştı. Aynı sene Salinger The New Yorker'a kısa öyküler göndermeye başladı. O yıl içinde yazarın içlerinde Lunch for Three, Monologue for a Watery Highball ve I Went to School with Adolf Hitler'in de bulunduğu yedi öyküsü dergi tarafından reddedildi. Ancak dergi Aralık 1941'de, hükümetten şikayet eden ve "savaş öncesi asabiyete" sahip Holden Caulfield isimli gencin Manhattan'da geçen öyküsü olan Slight Rebellion off Madison'ı kabul etti. Aynı ay içinde Japonya'nın Pearl Harbor Saldırısı'nı gerçekleştirmesinin ardından öykü "yayımlanamaz" olarak değerlendirildi ve 1946'ya kadar dergide yer almadı. Salinger 1942 ilkbaharında, ABD 2. Dünya Savaşı'na girdikten aylar sonra askere alındı ve 4. Piyade Bölüğü 12. Piyade Alayı ile muharebelere katıldı. Normandiya Çıkarması sırasında Utah Plajı'nda çarpıştı, ayrıca Bulge Muharebesi'ne ve Hürtgen Ormanı Muharebesi'ne katıldı. Normandiya'dan Almanya'ya doğru ilerlerken, kendisini etkilemiş bir yazar olan ve savaş muhabiri olarak Paris'te bulunan Ernest Hemingway ile bir buluşma ayarladı. Salinger bu görüşme sırasında Hemingway'in arkadaşça ve alçakgönüllü davranışlarından etkilendi ve onu genelde bilenen huysuz karakterine göre daha "yumuşak" buldu. Heminway ise Salinger'ın yazdıklarından etkilendi ve onu büyük bir yetenek olarak tanımladı. İki yazar mektuplaşmaya başladılar. Temmuz 1946'da Salinger Heminway'e, sohbetlerinin savaşla ilgili birkaç iyi hatırasından biri olduğunu yazdı. Aynı mektupta, Slight Rebellion off Madison öyküsünün protagonisti Holden Caulfield ile ilgili bir tiyatro oyunu yazmakta olduğunu ve oyunda bu rolü kendisinin oynamayı düşündüğünü de belirtti. Daha sonra karşı istihbarat biriminde görevlendirilen Salinger, burada Fransızca ve Almancadaki yetkinliğini savaş tutsaklarını sorgulamakta kullandı. Ayrıca, ele geçirilip tutsakların kurtarıldığı bir toplama kampına giren ilk askerler arasında yer aldı. Salinger'ın savaşta yaşadıkları, duygusal açıdan yazarı etkiledi. Almanya'nın çekilmesinin ardından birkaç hafta hastanede kalarak savaş stres reaksiyonu tedavisi gördü. Sonrasında kızına bu döneme ilişkin olarak şunları söyledi:
"Ne kadar yaşarsan yaşa, yanan etin kokusunu burnundan hiçbir zaman tam olarak sökemiyorsun."
Yazarın hayatını yazan her iki biyografi yazarına göre, Salinger birçok öyküsünde savaş dönemindeki deneyimlerinden yararlandı. Örneğin Esmé İçin - Sevgi ve Yoksunlukla öyküsü sarsıntı geçiren bir asker tarafından anlatılmaktaydı. Salinger ordudayken de yazmaya devam etti ve Collier's ile The Saturday Evening Post gibi dergilerde birçok öyküsü yayımlandı. Ayrıca The New Yorker'a da öyküler göndermeye devam etti ancak yayımlatmayı başaramadı. Dergi 1944 ile 1946 arasında yazarın gönderdiği tüm öyküleri, 1945'te ise 15 şiirden oluşan bir dosyayı reddetti.
Almanya'nın yenilgisi sonrasında Salinger, Almanya'da denazifikasyon görevinde yer almak için altı aylığına ABD Karşı İstihbarat Birliği'ne yazıldı. Bu dönemde Weissenburg'da yaşadı ve Sylvia Welter isimli bir kadınla evlendi. Nisan 1946'da birlikte ABD'ye döndüler ancak evlilikleri sürmedi ve Sylvia sekiz ay sonra Almanya'ya geri döndü. Yıllar sonra 1972'de Salinger Sylvia'dan bir mektup aldı ama zarfı bile açmadan yırtıp attı. O sırada yanında olan kızı Margaret daha sonra yazdığı biyografide babası için "birisiyle işi bitmişse, onu silip atar" dedi. 1946'da Whit Burnett, yazarın öykülerinden bir derlemeyi Story Press'in Lippincott Imprint yayınevinde basmak için Salinger ile anlaştı. 20 öyküden oluşacak bu derlemenin adı The Young Folks olacaktı. Kitaba adını veren Gençler ve Slight Rebellion off Madison ile birlikte on yayımlanmış öykünün yanı sıra henüz yayımlanmamış on öykü de kitapta yer alacaktı.[40] Burnett kitabın yayımlanacağını söylemişti ve hatta Salinger ile 1.000 dolarlık bir avans ödemesi için pazarlık da yapmıştı, ancak Lippincott Burnett'in kararını yok sayarak kitabı reddetti. Salinger kitabın yayımlanmamasından Burnett'ı sorumlu tuttu ve ikili birbirlerinden uzaklaştı. 1940'ların sonlarında Salinger Zen Budizmi'nin tutkulu bir izleyicisi olmuştu; hatta flörtlerine bu konuda okuma listeleri veriyordu ve Budist bilgin D. T. Suzuki ile bir görüşme ayarlamıştı. 1948'de Muz Balığı İçin Mükemmel Bir Gün isimli bir kısa öyküyü The New Yorker'a gönderdi. "Öykünün özgün kalitesinden" çok etkilenen dergi editörleri öyküyü derhal yayımladı ve gelecekteki öyküleri için Salinger ile ilk reddetme hakkını da içeren bir sözleşme imzaladı. Öykünün aldığı olumlu eleştirilerin yanı sıra, diğer yayınlarda öykülerinin değiştiriliyor olmasına kızan Salinger neredeyse sadece The New Yorker için yazmaya başladı. Öykü aynı zamanda, yazarın öykülerinde defalarca görünen, iki emekli vodvil oyuncusu ve onların erken olgunlaşmış yedi çocuğundan oluşan hayalî Glass Ailesi'nin yer aldığı ilk öyküydü. Salinger Glass Ailesi ile ilgili toplamda yedi öykü yayımladı ve bunlarda özellikle parlak ama sorunlu en büyük çocuk olan Seymour'a odaklandı. 1940'ların başında Salinger Whit Burnett'a yazdığı bir mektupta, finansal açıdan güvende olmak için bazı öykülerinin sinema uyarlaması haklarını satmak istediğini açıklamıştı. Ian Hamilton'a göre yazar 1943 tarihli kısa öyküsü The Varioni Brothers hakkındaki "Hollywood söylentilerinin" sonuçsuz kalmasıyla hayal kırıklığına uğradı. Bu yüzden, 1948'in ortalarında bağımsız film yapımcısı Samuel Goldwyn'in Sarsak Dayı Connecticut'ta isimli öyküsünün film haklarını satın alma teklifini derhal kabul etti. Menajeri Dorothy Olding'e göre Salinger öyküyü satarken "iyi bir filme dönüşeceği" umudunu taşıyordu ancak film 1949'da gösterime girdiğinde çok ağır eleştiriler aldı. My Foolish Heart ismi verilen ve Dana Andrews ile Susan Hayward'ın başrol oynadığı bu filmin senaryosu da Salinger'ın öyküsünden oldukça farklıydı. Bu kötü deneyim sonrasında Salinger hiçbir eserinin film uyarlamasına izin vermedi. Brigitte Bardot Muz Balığı İçin Mükemmel Bir Gün'ün haklarını satın almak istediğinde Salinger olumsuz yanıt verdi.
1940'larda Salinger birçok kişiye, kısa öyküsü Slight Rebellion off Madison'ın genç protagonisti Holden Caulfield'ın yer aldığı bir roman üzerinde çalıştığını açıklamıştı ve bu roman 16 Temmuz 1951'de Little, Brown and Company tarafından yayımlandı. Romanın basit bir konusu vardı; elit bir kolejin hazırlık sınıfından kovulan ve burayı terk eden on altı yaşındaki Holden'ın New York'taki deneyimleri anlatılıyordu. Holden daha önceki üç okulundan da atılmış olan bir öğrenciydi. Roman özellikle birinci şahıs anlatıcı olan Holden'ın başından geçenleri kendinden farklı biriymiş ve olaylara tanıklık ediyormuş gibi anlatması sebebiyle kayda değerdir. Olup bitenler hakkında bilgili ancak güvenilmez bir anlatıcı olan Holden, tekrar tekar sadakatten, yetişkinliğin sahteliğinden ve kendi ikiyüzlülüğünden bahseder. 1953'te bir lise gazetesine verdiği röportajda Salinger romanın "bir nevi" otobiyografik olduğunu söylemiş ve şöyle demiştir:
"Çocukluğum o kitaptaki oğlanınkine çok benzer geçti ... insanlara bundan bahsetmek büyük bir ferahlama getirdi."
Kitaba karşı ilk tepkiler karışıktı. The New York Times romanı "alışılmadık derecede parlak bir ilk roman" sözleriyle yüceltirken, eleştiriler kitabın monoton diline ve dini kötüleyen, rastgele cinsel ilişki ile fahişelikten açıkça bahseden Holden'ın "sapkınlığına" odaklanıyordu. Roman popüler başarı yakaladı; yayımlanışının ikinci ayında sekiz baskıya ulaştı. The New York Times Best Seller listesinde otuz hafta boyunca kaldı. Kitabın ilk başarısının ardından popülerliğinin azaldığı bir dönem geldi. Ancak Ian Hamilton'a göre kitap 1950'lerin sonunda "kabuğunu kırmaya çalışan tüm ergenlerin alması gereken bir kitaptı, asiliğin havalı tarzlarının öğrenilebileceği vazgeçilmez bir el kitabıydı." Kitap Mark Twain'in Huckleberry Finn'in Maceraları romanıyla karşılaştırılıyordu. Gazeteler, romanın özgün adına atfen "Catcher Cult" olarak adlandırılan olguya ilişkin makaleler yayımlamaya başladı.Konusu ve Catholic World gibi dergilerde de bahsi geçen küfürlü anlatım biçimi sebebiyle roman birçok ülkede ve bazı ABD okullarında yasaklandı. Hatta azimli bir veli romandaki küfürlerin listesini oluşturdu: roman boyunca 237 defa "goddam", 58 defa "bastard", 31 defa "Chrissake" ve 6 defa "fuck" geçiyordu. 1970'lerde birçok lise öğretmeni, kitabı okuttukları için istifa etmek zorunda bırakıldı ya da kovuldu. 1979 tarihli bir sansür incelemesine göre Gönülçelen bir dönemde "şüpheli bir şekilde hem tüm ülkede en fazla yasaklanan hem de kamu okullarında ikinci en fazla okutulan kitaptı" (ilk sıradaki kitap ise John Steinbeck'in Fareler ve İnsanlar'ıydı). Kitap halen çok okunmaktadır; 2004 itibarıyla yılda 250.000 kopya satan kitabın tüm dünyadaki toplam satışı 10 milyondan fazlaydı. Romanın 1950'lerdeki başarısının ardından Salinger, Samuel Goldwyn de dahil olmak üzere birçok kişiden film adaptasyonu için teklif aldı ve hepsini reddetti. Yayımlanışından bu yana romana film yapımcılarını ilgisi büyük oldu; Billy Wilder, Harvey Weinstein ve Steven Spielberg gibi isimler kitabın haklarını satın almaya çalıştı. Salinger'ın 1970'lerdeki bir açıklamasına göre Jerry Lewis, Holden rolünü oynamak için yıllarca uğraştı. Salinger tüm bu teklifleri geri çevirdi.
Çavdar Tarlasında Çocuklar`la ünlü olan Salinger, toplumun ilgisinden kaçmaya başladı. New York`tan taşınarak New Hampshire`a yerleşti. Kaçtıkça daha çok ilgi görmeye başlayan Salinger samimi davranmamaya, fotoğraf çektirmemeye, röportaj vermemeye çalıştı.Salinger, Çavdar Tarlasında Çocuklara gösterilen ilgiye herkesten kaçarak, sosyal hayattan uzaklaşıp inzivaya çekilerek cevap vermiştir. Buna paralel olarak da popülaritesi genişleyerek yayıldı. 1965'ten bu yana, herhangi bir şey yayımlamayan, meraklı gözlerden giderek kaçan yazar, kendisi hakkındaki yayınları hukukî yollarla engelemeye çalıştı. Ortak anılarını kamuoyu ile paylaştığı için eski sevgilisi Joyce Maynard ile öz kızı Margaret Salinger'i hayatından çıkardı. Kapalı ve gizli kalmaya önem veren Salinger, hayatı boyunca samimiyetsizlik ve ikiyüzlülük içine düşmemeye çalıştı. Çavdar Tarlasında Çocuklar`da toplumdan kaçışına dair ipuçları bulunur: "Ortalık oldukça sessizdi, çünkü bizim Ernie piyano çalıyordu. Herifin piyanoya oturması bile, Tanrı aşkına, kutsal bir şeydi sanki. Yani, hiç kimse onun kadar iyi çalamazdı. Piyanonun önünde kocaman lanet bir ayna vardı, Ernie`nin suratına da iri bir spot lamba çevirmişlerdi, böylece o piyano çalarken suratını seyredebiliyordunuz, parmaklarını değil ama; o kocaman moruk suratını yalnızca. Yemin ederim, ben bir piyanist ya da aktör filan olsaydım ve bu sersemler de benim olağanüstü biri olduğumu düşünselerdi, bu durumdan nefret ederdim. Beni alkışlamalarını bile istemezdim. Ben piyanist olsaydım, gider bir kenefe kapanır, öyle çalardım örneğinde olduğu gibi."
Yapılan bir biyografi çalışmasına açtığı dava sırasında, yayımlamadığı en az iki romanı ve birçok hikâyesi olduğu ortaya çıktı. Davayı, sözü geçen biyografide, tanıdıklarına yazdığı mektuplar da yer aldığı için açmıştır. 2000`de ikinci karısı Claire Douglas`dan olan kızı Margaret Salinger "Dream Catcher: A Memoir" adında bir otobiyografi yayımladı. Kitapta babasının kendi idrarını içtiği, annesiyle çok az seviştiği gibi iddialar yer aldı. Manhattan'da büyüyen Salinger, lise yıllarında hikâye yazmaya başladı ve II. Dünya Savaşı'nda görev almadan önce 1940'larda bu öykülerin birçoğunu yayımlattı. İlk öyküleri, Whit Burnett'ın çıkarttığı Story isimli dergide yer aldı. Derginin Mart/Nisan 1940 sayısında yer alan Gençler öyküsü yazarın yayımlanan ilk eseri oldu. 1948'de eleştirmenler tarafından övgüyle karşılanan Muz Balığı İçin Mükemmel Bir Gün isimli öyküsü, daha sonraki birçok eserinin de yer alacağı The New Yorker dergisinde yayımlandı. 1951 tarihli ilk romanı Gönülçelen popüler başarıyı hemen yakaladı. Romanın protagonisti Holden Caulfield'de, bir ergenin yabancılaşmasını ve masumiyetini kaybedişini anlatması, özellikle ergen okurlar arasında ilham kaynağı oldu. Halen okunan ve tartışılan roman yılda yaklaşık 250.000 adet satılmayı sürdürmektedir.
Gönülçelen'in yakaladığı başarı dikkatlerin ve ilginin yazarın üzerinde toplanmasına sebep oldu. İnsanlardan uzaklaşan Salinger münzevi bir hayat sürmeye başladı ve gittikçe daha az yeni eser yayımladı. İkinci kitabı olarak Dokuz Öykü isimli hikâye derlemesi(1953), ardından ise bir novella ve bir kısa öykü içeren Franny ve Zooey (1961) yayımlandı. Son kitabı iki novella içeren Yükseltin Tavan Kirişini, Ustalar ve Seymour: Bir Giriş (1963) oldu. Yazarın yayımlanmış son eseri ise, The New Yorker'da 19 Haziran 1965'te yer alan Hapworth 16, 1924 isimli öyküydü. Sonraki dönemde Salinger, ilgiden uzak yaşamanın mücadelesini verdi. 1980'lerde biyografi yazarı Ian Hamilton'a dava açtı. 1990'larda, anılarını yazan eski sevgilisi Joyce Maynard ve kızı Margaret Salinger ile sorunlar yaşadı. 1996'da ufak bir yayınevi, Hapworth 16, 1924 öyküsünü kitap olarak yayımlamak konusunda yazar ile anlaşmaya vardığını açıkladı, ancak duyurunun ardından gelen yoğun ilgi sebebiyle bu tasarı süresiz olarak ertelendi. Haziran 2009'da başka bir yazarın, Gönülçelen'deki karakterlerden birini kendi eserinde kullanması sebebiyle açılan telif hakkı ihlali davası uzun süre gündemde kaldı. Salinger, 27 Ocak 2010'da Cornish, New Hampshire'daki evinde doğal sebeplerden vefat etti. Yayımlanmış son özgün eseri 1965 tarihlidir ve son röportajını 1980'de vermiştir.

Yapıtları:
Romanları: Gönülçelen/Çavdar Tarlasında Çocuklar (1951); Dokuz Öykü (1953); Muz Balığı İçin Mükemmel Bir Gün (1948); Sarsak Dayı Connecticut'ta (1948); Eskimolarla Savaştan Hemen Önce (1948); Gülen Adam (1949); Teknede (1949); Esmé İçin - Sevgi ve Yoksunlukla (1950); Yeşil Gözlüm, Al Dudaklım (1951); De Daumier-Smith'in Mavi Dönemi (1952); Teddy (1953); Yükseltin Tavan Kirişini, Ustalar (1955); Franny (1955); Zooey (1957); Seymour: Bir Giriş (1959) Franny ve Zooey (1961); Yükseltin Tavan Kirişini, Ustalar ve Seymour: Bir Giriş (1963);

Öyküleri ve diğer yazıları: (Yayımlanmış ve derlenmemiş öyküler) Git Eddie'yi Gör (1940, derleme: Fiction: Form & Experience, ed. William M. Jones, 1969); Alışmak (1941, derleme: The Kit Book for Soldiers, Sailors and Marines, 1943); Lois Taggett'ın Uzun Takdimi (1942, derleme: Stories: The Fiction of the Forties, ed. Whit Burnett, 1949); Fransa'da Bir Çocuk (1945, derleme: Post Stories 1942–45, ed. Ben Hibbs, 1946); Bu Sandviçte Mayonez Yok (1945, derleme: The Armchair Esquire, ed. L. Rust Hills, 1959); Madison Dışındaki Küçük Ayaklanma (1946, derleme: Wonderful Town: New York Stories from The New Yorker, ed. David Remnick, 2000); Tanıdığım Bir Kız (1948, derleme: Best American Short Stories 1949, ed. Martha Foley, 1949);
Yayımlanmış ve derlenmemiş öyküler: Gençler (1940); Kırık Öykünün Kalbi (1941); Piyadenin Özel Notları (1942); Varioni Kardeşler (1943); İlgili Taraflar (1944); Az Haşlanmış Çavuş (1944); Son İznin Son Günü (1944); Haftada Bir Kez Seni Öldürmez (1944); Elaine (1945); Yabancı (1945); Ben Deliyim (1945); 1941'de Hiç Beli Olmayan Bir Genç Kız (1947); Ters Orman (1947); Mavi Melodi (1948); Hapworth 16, 1924 (1965);
Yayımlanmamış öyküler: Mrs. Hincher (1942); Peter Pan'ların En İyisi ve En Sonuncusu (1942); Çocuklar Taburu (1944); İki Yalnız Adam (1944); Sihirli Siper (1944); Bovling Toplarıyla Dolu Okyanus (1945); Doğumgünü Çocuğu (1946);

Yazar ve kitapla ilgili yazılar:

* "Salinger'ın yol açtığı hayal kırıklıkları"        Sefa Kaplan, T24, 25.01.2018

* "Edebiyatın münzevisi Salinger’ın gizleri"        Nihan Bora, Arka Kapak, tarih

*"Çavdar Tarlasında Çocuklar" Cansu Yılmazçelik,
       K dergisi, Sayı: 72, sayfa: 9-12; 15.02.2008
(Okumak için fotoğrafların üzerine tıklayınız>

Bağlantılar:
"Yazarın Resmi Sitesi"     İngilizce
"Yazar ve yapıtlarıyla ilgili özel bir site"     İngilizce